Geschiedenis is geen vak met toekomst.
De stroom van officiële ‘informatie’ waarmee wij nu overspoeld worden zal de historici van straks reduceren tot knipselverzamelaars. Zij zullen het zo druk hebben met het doorworstelen van al die zogenaamd objectieve berichtgeving dat hen de tijd zal ontbreken om ook nog andere bronnen te raadplegen. En waarom zouden ze ook? Wie verdiept zich nou in de leefomstandigheden van een minimumloner of een bijstandstrekker als je prachtige cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek tot je beschikking hebt waaruit blijkt dat de koopkracht gelijk blijft. Zelfs nu is er nauwelijks iemand te vinden die publiekelijk het officiële beeld van onze vrije democratie in twijfel trekt. Alleen ten tijde van het Watergate-schandaal vond een korte opleving plaats van de belangstelling voor niet-officiële informatie.
Het was ook in die tijd dat er voor het eerst enkele kopieën naar buiten kwamen van de “Gemstone Files’, een verzameling documenten en verklaringen aangelegd door de Amerikaan Bruce Roberts over de periode 1932-1972.

Een klein deel van het materiaal is door journalisten e.a. gecontroleerd en bleek juist, het grootste gedeelte is oncontroleerbaar maar klinkt niet onwaarschijnlijk. Zeker niet onwaarschijnlijker dan de officiële geschiedschrijving over deze episode.
Hoewel een paar stukjes van de ‘Gemstone’-informatie naar buiten kwamen, bleef het geheel voor het publiek verborgen, al werd er wel af en toe melding gemaakt van het bestaan ervan. Zo schreef de New York Times op 22 juli 1973:
“.........Terwijl Ron Ziegler tegenover de pers alles ontkende, kwamen Mitchell, LaRue, Dean, Mardian en Magruder bijeen in Mitchells flat voor een vergadering over de te volgen strategie. Magruder heeft verklaard dat overeengekomen werd dat hij de “Gemstone Files” zou vernietigen en dat hij toen onmiddellijk contact heeft opgenomen met Reisner en die opdracht heeft gegeven om dat dossier en “al het andere materiaal dat schadelijk voor ons kon zijn” te verzamelen. Mitchell (ex-minister van Justitie) ontkent dat hij het vernietigen van materiaal besproken zou hebben..........”

1941-1945: De oorlog is uiterst winstgevend voor Onassis, Rockefeller, Kennedy etc. Onassis verkoopt olie en wapens aan beide partijen, hij verliest tijdens de oorlog niet één schip. Na de oorlog worden Nazi-experts met open armen verwelkomd in het Pentagon. Allen Dulles richt samen met de Nazi-generaal Reinhard Gehlen een nieuw regeringsbureau op: de CIA.

1949: Met hulp van Burke Marshall koopt Onassis langs illegale wegen voor een prikje Amerikaanse ‘Liberty’-schepen uit de oorlog op.

1956: Howard Hughes, een Texaanse miljonair, begint zich op eigen houtje in te kopen in het Amerikaanse politieke systeem. Hij koopt senatoren, gouverneurs en andere politici. Zijn werk wordt bekroond als hij ook de pas gekozen vice-president Richard Nixon koopt via een rentevrije ‘lening’ van een kwart miljoen dollar aan Nixons broer Donald.

1957: Nixon verleent belastingvrijstelling aan de ‘Hughes Medical Foundation’, de enige eigenaar van ‘Hughes Aircraft’. De vrijstelling was eerder tot twee maal toe geweigerd. Hiermee beschikt Hughes nu over een ideaal kanaal om zwart geld wit te maken. Ook vervolgingen wegens overtreding van de Anti-Trust-Wet tegen Hughes’ TWA en andere Hughes-ondernemingen worden plotseling stopgezet. De opkomst van de steeds rijkere en machtiger Hughes lijkt onstuitbaar. Maar in maart geeft Onassis opdracht om Hughes te ontvoeren uit zijn bungalow in het Beverly Hills Hotel, waarbij een deel van Hughes’ eigen mensen meewerkt, o. a. Chester Davis , geboren Cesare, op Sicilië. Hughes, mishandeld en mogelijk met hersenbeschadigingen, wordt overgebracht naar het Emerald Isle Hotel op de Bahamas waar de hele bovenverdieping is afgehuurd voor het “Hughes-gezelschap”. Burgemeester Cannon (later senator geworden) van Nevada organiseert een zogenaamd geheim huwelijk van Hughes met Jean Peters om Hughes plotselinge afzondering te verklaren. Na dertig dagen waarin Hughes wordt volgespoten met heroïne, wordt hij overgebracht naar Onassis’ privé-eiland Skorpios, waar hij de rest van zijn leven zou doorbrengen. Een deel van de mensen uit de Hughes-organisatie wordt ontslagen, een ander deel blijft werken voor de organisatie die nu in handen van Onassis is. L. Wayne Rector, die sinds 1955 Hughes verving bij bepaalde gelegenheden, zijn ‘double’ dus, wordt nu definitief “Hughes”.
In het najaar belegt Onassis een vergadering met de Amerikaanse maffia-leiders in de Appalachen en stelt iedereen op de hoogte van de nieuwe situatie. Besloten wordt om Hughes’ methodes over te nemen en verder te gaan met het kopen van politici om zodoende ‘legale’ controle te verkrijgen over het bestuur.
Ongeveer terzelfder tijd bezoekt Joseph Kennedy Onassis op z’n jacht, samen met zijn zoon John F. en diens vrouw Jackie. Hij herinnert Onassis aan een oude afspraak: een Kennedy als president van de USA. Onassis zegt O.K.

1958: Bij plaatselijke verkiezingen worden talloze maffia-kandidaten gekozen.

1959: Revolutie in Cuba. De dictator Battista wordt verjaagd door Castro. Dit betekent het einde van een van de meest winstgevende maffia-operaties: het Cubaanse casino-syndicaat onder leiding van Meyer Lansky. Onassis en andere maffiosi zijn kwaad. Vice-president Nixon krijgt de leiding van de voorbereidingen van de door de CIA geplande invasie op Cuba waarbij gebruik zou worden gemaakt van CIA-mensen als Hunt en Mc.Cord en van Cubanen die voor Battista’s geheime politie gewerkt hebben, de zgn. ‘Cuban Freedom Fighters’.

1959: Verkiezingsslag tussen Nixon en Kennedy. Onassis blijft ‘t om ‘t even: hij heeft BEIDE kandidaten in z’n zak.

1960: Kennedy president. Iedereen blij. Ook Onassis. Ook de maffia.

April 1961: CIA-invasie op Cuba. Deze ‘Varkensbaai-operatie’ wordt echter een fiasco. Hunt, Mc.Cord, de CIA, de Battista-cubanen en de maffia zijn niet te spreken over John Kennedy’s gebrek aan steun en enthousiasme. Onassis geeft z’n medewerker Robert Maheu, zogenaamd de rechterhand van “Hughes” en in het verleden in dienst geweest van zowel de FBI als de CIA, opdracht een team samen te stellen voor het vermoorden van Castro. Het moord-commando bestaat uit ongeveer tien man, waaronder John Roselli en Jimmy Frattiano, allebei maffia-huurmoordenaars, en Hunt en Mc. Cord van de CIA. De groep heeft vijf maal geprobeerd Castro te doden met methodes variërend van langeafstand-geweren tot vergiftigde sigaren. Castro overleeft alle aanslagen.

De oude Joseph Kennedy heeft een beroerte. Zijn zoons John F. en Bobby, die intussen minister van Justitie is geworden, worden opstandig tegen Onassis en de maffia. (Plotseling idealisme? Onderlinge strijd om de macht? Te veel druk en dreigementen bij de politiek moeilijk te verkopen anti-Cuba actie?). In ieder geval laten ze een aantal maffiosi arresteren, zoals Wally Bird, eigenaar van Air Thailand, die zorgde voor het vervoer van Onassis’ heroïne uit de Gouden Driehoek (Laos, Cambodja, Vietnam) in samenwerking met de CIA. Ook vakbonds-maffioso Jimmy Hoffa wordt gearresteerd en er wordt aan het licht gebracht dat 73 miljoen dollar aan waardepapieren, die door “Hughes” gedeponeerd zijn bij de Bank of America in San Francisco als waarborg voor mogelijke belastingvorderingen tegen TWA, vervalsingen zijn.

1963.: In Lake Pontchartrain, La. worden een aantal leden van het Castro-Moordcommando gearresteerd. John Kennedy vormt zijn eigen “Group of 40” om o.a. Onassis te bestrijden.
De voorbereidingen voor de moord op de Kennedys komen op gang.

VOLGENDE MAAND: DE MOORD OP KENNEDY, DE COVER-UP, DE UITBETALINGEN.