Brief aan Verdonk

Deze brief is op 14 augustus verzonden aan minister Verdonk

Minister Verdonk !

U beslist over leven of dood. U heeft laten weten zich niet
"medeverantwoordelijk" te voelen wanneer een van de hongerstakers zou komen
te overlijden. U zult vast opgelucht zijn dat deze mensen liever de eer aan
zichzelf houden
dan dat zij zich naar de door u opgerichte slachtbank, die 'terugkeerbeleid'
heet, laten leiden.
Deze mensen zien geen andere weg dan deze, die zij nu gekozen hebben. Het
alternatief is de dood in Iran, voorafgegaan
door gevangenschap en martelingen. Een feit, dat indien het hier bekend zou
worden nadien, zonder twijfel tot uw definitieve ondergang als minister zou
leiden.

Ik zei het al, u zult opgelucht zijn. Nu geeft u toch simpelweg de
hongerstakers zelf de schuld? Niettemin ziet dat
alles er niet zo netjes uit, en dus stuurt u uw bloedhonden van de IND op
deze mensen af om hen onder druk te
zetten, en hen voor te liegen, en niet alleen hen, maar ook het Nederlandse
volk met berichten als zou de
hongerstaking zijn beëindigd. Slaapt u gerust verder, burgers...

Gelooft u nu werkelijk dat deze mensen veilig zijn daar in Iran? Of bent u
zo overtuigd van uw doofpot machine
dat u denkt dat hun dood daar zou kunnen worden afgedekt of goedgepraat? Hoe
het ook zij, in mijn ogen bent u een
onmens, iemand die haar verantwoordelijkheid niet wil inzien, althans deze
niet publiekelijk wenst toe te geven.

U denkt kennelijk dat een mens alleen maar voor de dood van een medemens
verantwoordelijk is, als hij of zij
eigenhandig de strop hanteert, maar zo ligt dat niet. Wie mensen de dood
indrijft, vermoordt hen. Wie mensen
uitlevert om te worden gemarteld en opgehangen, vermoordt hen. Om uw eigen
woorden te gebruiken:  "Als je
dat niet wilt zien, dan krijg je het nooit door." U krijgt het dus nooit
door, zo lijkt het. U heeft bij uzelf
zulke grote oogkleppen opgezet, dat u er hulp bij nodig zult hebben om ze
weer af te krijgen!

Intussen worden de Nederlandse wetten zodanig gemodelleerd dat het gebruik
maken van je vrijheid van
meningsuiting al genoeg kan zijn voor een aanklacht wegens bedreiging of het
goedpraten van of het aanzetten
tot ...? Ja, tot wat eigenlijk? Tot verzet, protest? Het verkrijgen van
inzicht? Het zou niet moeten mogen!
Maar in werkelijkheid bent u het zelf, u en Donner en Balkenende en
consorten, kortom de Nederlandse staat, die zich schuldig maakt aan
bedreiging, chantage, en het goedpraten van de terreur tegen vluchtelingen,
maar alweer, ook hier
gaat het op, net als bij moord: die wetten gelden niet voor u. Dat heeft u
goed geregeld.

Welnu, dan gelden ze ook niet voor mij, en ik kan u verzekeren: ik zal u met
mijn woorden aan blijven vallen. U en uw beleid, alles waarvoor u met uw
kabinet staat; de normen en waarden van het recht van de sterkste, van hen
die zich in
de meerderheid wanen.

Vooralsnog ontbreekt het me niet aan woorden, zoals u merkt. Ik hoop dat dit
zo blijft. Net zoals dat ik hoop dat
die vijf mensen uit Iran de mensen in ons land zullen kunnen wakker schudden
uit de droom dat het met de
rechten van vluchtelingen in ons land zo goed gesteld is. En bovenal dat hen
dat lukt vóór het voor hen zelf te laat
is.
Ik gebruik het woord 'vluchtelingen'. Vluchtelingen ja, door u liever
asielzoekers genoemd, of uitgeprocedeerden, of illegalen. Alles om tweespalt
te zaaien, onduidelijkheden op te roepen, te kunnen criminaliseren.
Vluchtelingen. Zoals zovelen die volgens u met onbekende bestemming zijn
vertrokken, maar in realiteit door u de illegaliteit ingeschopt rondzwerven.
Ik vraag me af wat er geworden is van de mensenrechten. Vrijheid om je te
vestigen waar je wilt, waar je niet in armoede hoeft te leven, of in oorlog,
waar je niet blootstaat aan vervolging om je mening, geaardheid of religie.

Heeft het zin steeds e-mails te blijven sturen aan een minister die niet
eens verantwoording wenst af te leggen over dit alles? Vast niet. Toch blijf
ik het doen. Want wat anders? Ik heb al bij u voor het ministerie van
justitie staan
protesteren, en op het plein voor de tweede kamer, bij het
slavernijmonument, maar overal steekt u even hooghartig hetzelfde praatje
af, of geeft geheel geen thuis, aan niemand overigens, op vakantie of niet.
Ik zal er in elk geval voor zorgen dat andere mensen wel lezen, wel horen,
wel luisteren. En ik zal hen oproepen u hoe dan ook de waarheid te zeggen.

Onderstaand gedicht mag, nee, wil ik dat u zich persoonlijk aantrekt. Wie
over levens beslist, dient zich namelijk te realiseren wat dit inhoudt voor
betrokkenen, en hoe het moet zijn wanneer een ander over zijn of haar eigen
leven zou beslissen. Het ziet er dan ineens heel anders uit, nietwaar?
Beangstigend is het om je lot in handen van anderen te weten, jarenlang.
Denkt u daar eens over na. Misschien zult u dan begrijpen dat op een dag
genoeg genoeg is geweest en daarmee wil ik tot slot nog zeggen: neemt u de
hongerstakers en hun motieven serieus. Neemt u de reden voor hun vlucht
serieus. Er zijn nu eenmaal grenzen aan hoever je kunt gaan in de
vernedering van mensen, de mishandeling, uitsluiting en opsluiting, en met
de dood is die grens bereikt.

Er Zijn Nu Eenmaal Grenzen

Er zijn nu eenmaal wetten
Er zijn nu eenmaal grenzen
Er zijn nu eenmaal rechters

Er zijn nu eenmaal ministers die tirannen zijn en zich beroepen op
democratie

Er zijn nu eenmaal gemartelden
Er zijn nu eenmaal verkrachtten
Er zijn nu eenmaal gevluchtten

Er zijn nu eenmaal ministers die tirannen zijn en zich beroepen op
democratie

Er is nu eenmaal honger
Er liggen nu eenmaal lijken
Er zijn er nu eenmaal ziek

Er zijn nu eenmaal ministers die tirannen zijn en zich beroepen op
democratie

Er zijn er nu eenmaal die scheermesjes slikken
Er zijn er nu eenmaal die we liever doen stikken
Want dat is nu eenmaal zo afgesproken

Want er zijn er nu eenmaal voor wie een leven niets waard is, zoals
een minister die een tiran is en zich beroept op democratie

Er zijn nu eenmaal wapens
Er is nu eenmaal geweld
Er vallen nu eenmaal doden

Dat is nu eenmaal zo, en eens zullen doden vallen onder
ministers die tirannen zijn en zich beroepen op democratie

Want er zijn nu eenmaal wanhopigen
Er zijn nu eenmaal protesterenden
Er zijn er nu eenmaal die niets anders meer zien

dan ministers die tirannen zijn en zich beroepen op democratie

En er zijn er nu eenmaal die geen woorden meer hebben voor
een minister die een tiran is en zich beroept op democratie en
die zegt dat er nu eenmaal doden vallen

Joke Kaviaar